Քո վերջին սխալը

       Ոմն անհատը, որի անունը և անգամ ազգային պատկանելությունը իմանալու հարկ չկա,նույնքան նիհար էր ու թուլակազմ ինչպես ամռանը դեռ գարունից մնացած դեղնած խոտը: Եվ չնայած այս հանգամանքին նա կարողացել էր կտրել երկար ճանապարհ ու հասնել    մի ինչ-որ ձորի , որը տեղակայված էր մի ինչ-որ հեռավոր գյուղում: Եվ քանի որ նա մենակության մեջ խորհել ու հասարակական ախտերից բուժվել կամեցողներից չէր ու ոչ էլ կարոտած հայրենադարձ կամ մազոխիստական հակումներ ունեցող տուրիստ ՝ նա այստեղ եկել էր բնականաբար  ինքնասպան լինելու համար, որի պատճառները իմանալու անհրաժեշտություն ևս չկա, կարևորը այն է, որ նա չգիտես մահվան վախից թե Աստծուց ներում աղերսելու պատրվակով ոտքը մի պահ կախ գցեց և գործեց իր հերթական բայց վերջին սխալը (վերջին քանի որ , հիշեցնում եմ, նա եկել էր ինքնասպան լինելու նպատակով ):
      Հնչեց ճակատագրական ՛՛չխկոցը՛՛-բութ մատի և միջնամատի արագ շփումից առաջացած չխկոցը:  Իտալական թանկարժեք կոստյումով զարդարված պարոնը զարդարեց փոշոտ ձորեզրը, ու մի ակնթարթում փոշու ամպը ցրվեց մերկացնելով  դժգույն ամբոխը, որ մինչև ոսկորները գույնզգույնվել էր այս գեղեցիկ առիթի համար լրացնելով Պարոնի կոստյումի փայլը:
      Դիմահարդարը  այծեմի հմուտ թռիչքներով հասավ դեպի մեր մահվան բերանին կանգնած սուբյեկտը, և վարժ շարժումներով դիմափոշու շերտով պատեց նրա ոսկրոտ դեմքը, վարսահարդարը խլեց վերջինիս երկարավուն գլուխը և
վարկյաններ անց նրա կեխտոտ մազերը արդեն փայլում էին թրաշուշանի էքստրակտով ժելեի չափաբաժնի չարաշահումից: Եվ այսպես վերջին շտրիխ՝ կարմիր փողկապ , շարֆի ոլորաններում քմծիծաղող ոճաբանի կողմից, փողկապը ի դեպ իսկն սազում էր նրա , օրեր չքնելու ու քամվելու պատճառով կարմրած , նախկինում կանաչ աչքերին:
Պարոնը իր քարի պես անզգացմունք ու անբարբառ հայացքը բարձրացրեց թանկարժեք ժամացույցից և ձեռքում խեղտելով բարձրախոսը սկսեց գոռալ.

 -սիրելիներս ողջույն և ահա մեր հերթական հերոսը պատրաստ է գործել իր կյանքի ամենասարսափելի, դատապարտելի և հի-ա-նա-լի քայլը: Քայլ դեպի անդունդ, ի՞նչ էք դուք զգում, ի՞նչպես սա սկսվեց և ո՞րն էր պատճառը, դուք դավաճանվել ե՞ք, Ձեզ թողել է հայրը , դուք հալածվում ե՞ք քանի որ համասեռամոլ եք պատմե՛ք, պատմե՛ք մենք ձեզ կօգնենք,  հասարակությունը ձեր կողքին է , խնդրեմ:
 Բառերի տարափից գնդակոծված և առաջվա պես ոչինչ չհասկացող հերոսը կարողացավ արտաբերել միայն.
-ես ... ես..
- պատմեք , դուք բռնացրեցիք նրանց ձեր խոհանոցի սեղանի՞ն..այո՞.. ի՞նչ էիք դուք զգում...
_ի՞նչ... չէ
- դուք խոշտանգումների եք ենթարկել սեփական շանը և այժմ զղջում ե՞ք
-ես շուն չունեմ.. ես այստեղ եմ  որովհետև..
- իսկ մեր հովանավորն է կենդանիների պաշտպանության նորարար կենտրոնը: Հսկում ենք Ձեր շանը, լցնում եք մեր գրպանը: Ի՞նչ էր նրա անունը:
- ու՞մ
-ձեր շան: Ի՞նչ կատարվեց ձեր ներսում այդ պահին: Ի՞նչը դրդեց Ձեզ գնալ ինքնասպանության, ինչու հենց այստեղ:
- չգիտեմ ինչը , իսկապես չգիտեմ... հիմարություն է , դուք ինձ փրկեցիք..ուշքի բերեցիք
-ի՞նչ: STOP  :  Անջատեք լույսերը..էս մեկն էլ..
օպերատոր-սա չի լինի արևն ա...
 Կոստյումի փայլը չնայած կարող էր գործել հրաշքներ  , բայց նյարդերից կծկվող ձախ աչքը ոչ մի լավ բան չէր գուշակում:  Իր եղեգնի պես երերացող բայց ուղղության մեջ հստակ, ոտքերը տարան նրան մեր սուբյեկտի մոտ: Մի քանի վստահ ու հրամայական խոսք մի քանի շողոքորթ ժպիտ , թղտադրամներ հնամաշ տաբատի գրպանում և...
-Սա ուղիղ եթեր է րոպեներ անց մենք կիմանանք թե ինչ եղավ մեր տարաբախտ հերոսի հետ, նրա ճակատագիրը Ձեր ձեռքերում է, ուղարկեք կարճ հաղորդագրություն մեր համարին և որոշեք կնետվի, նա թե ոչ...
Բթամիտ ամբոխը միատարր ու դժգույն ժպտում էր ու սեղմում...
Իսկ ոմն անհատը, անդունդի եզրից չհեռանալով սպասում էր ՝ու ծխում, իրեն անսովոր ու թանկ ծխախոտի ծուխից աչքերը կկոցելով ու մտածելով, որ պետք է ամեն ինչ անել, որ սա լինի իր վերջին սխալը...
Ու հնչեց ճակատագրական, ՀԵՐԹԱԿԱՆ չխկոցը...

   


  

Մաս չորորդ: Ինքնաճանաչում:

• երբ չես ճանաչել

Երբ չես ճանաչել քեզ դու երկրորդ սորտի անտաղանդ դերասանի նման քո իսկ կյանքում տանում ես հենց քո իսկ դերը, անելով էն ինչ իրականում դու չէիր անի եթե չխաղաիր, ու անկեղծ ասած քեզնից  գարշելի դերասան է դուրս գալիս:

Իսկ նրանք ովքեր օժտված են երևակայությամբ, և ընդհանրապես որոշում են, ու իրավունք են վերապահում իրենց պլանավորել իրենց կյանքը, սցենար գրել հարաբերությունների ու իրենց դերի համար, և ինչպես էժանագին ու սպառված թատրոններում, որտեղ ռեժիսյոռը և սցենարիստ է և դերասան և մտքի հեղինակ և պահարանապետ, ստացվում է սուտ ներկայացում ու ես չեմ հավատում... Ես չեմ հա-վա-տում:

• երբ դժբախտ ես ու դա քեզ դուր է գալիս

Մարդկանց դուր գալիս լինել դժբախտ, դա կարծես բերում է նրանց ամեն ինչի կենտրոն, դժբախտ մարդը ֆիքսված է միայն և միայն իր վրա և սիրում է ու ծարավ է ուրիշների թեկուզ խղճացող հայացքներին: Մարդիկ սիրում են իրենք իրենց խղճալ: Ու սիրում են պատմել ու խոսել իրենց դժբախտության մասին: Մարդիկ այնքան նման են ու թերևս այս իմ համոզմունքն է ինձ հանդգնություն տալիս այսպես գրել  վերագրելով խեսքերս ԲՈԼՈՐԻՆ: բոլորից մեկը լինելու մեջ վատ բան չկա, միևնույնն է մարդիկ իրար այնքան նման են ու իրար նման միշտ մտածում են, որ իրենք տարբեր են: Ես էլ եմ այդպես մտածում:

• երբ համակերպված ես: Միշտ համակերպված ես :

Люди живучие твари և  սա միայն այն պատճառով , որ ցանկացած բանի կարող են դիմանալ ու համակերպվել, ցանկացած բանի կարող են ընտելանալ՝ և երջանկության և նվաստացման և մահվան և սիրուն և մարդակերությանը ( բառիս ուղիղ իմաստով) :

 Աշխարհը երկու հավասար մասի ՝լավի ու վատի բաժանելը դա ամենածիծաղելի իմաստությունն է, բայց միևնույնն է ես հուսով եմ, որ մի օր կհասկանամ համակերպվելը լավ է թե վատ:

• երբ դադարում ես զարմանալ

Երբ փոքր էի ՛՛օժառ՛՛ բառը, որը սովորական բառ է կրկնում էի այնքան անգամ մինչև ականջիս անսովոր կթվա, 1425-րդ անգամից հետո այն հնչում էր բավականին անիմաստ,  անսովոր ու զարմանալի:  Հիմա ես պատրաստվում եմ դա նորից անել, փորձել թեկուզ արհեստականորեն, բայց զարմանալ ամենինչի վրա, դա իրականում այքան կարևոր է, դա օբյեկտիվ հայացք է իրերին: Զարմանքը դա, իրերի մեջ հրաշքի տարրը տեսնելու ունակությունն է:

• երբ դադարում ես սիրել

Արթնանում ես , կամ երևի քնում ես, կամ երևի արթնանում...

Մաս երրորդ: Բառեր:

Բառերին հավատալ պետք չի, նրանց սիրել է պետք:  Չնայած էտ խեղճ բառերը միշտ վատամարդ են դուրս գալիս:

Ես անտարբեր եմ բառերին , բայց բառերը դառնում են կարևոր բառեր, կարևոր բառերը դառնում են միակ բառեր, դառնում են խոստում բառեր, դառնում են երդում բառեր, դառնում են գաղտնիք բառեր, դառնում են աղոթք բառեր, տեսեք ինչ լավն են իրանք: Իսկ գիտեք թե մենք ինչքան վատն ենք, այնքան որ աղոթքի պես անկեղծ, երդումի պես ամուր, գաղտնիքի պես ինտիմ ու կարևորի պես միակ բառերը սկսում ենք կրկնել հետո նորից ասել հետո չշշնջալ այլ գոռալ հետո ոչ թե իրան այլ ամենքին  : Բառերը նեղանում են մեզանից, հիշեք ինչքան բառեր են երջանկացրել մեզ իսկ հետո դարձել են սովորական , ինչքաններն են հնչել ու հետո ուղղակի մոռացվել, իսկ որքաններն են ասվել ու հետո փոխվել , օգտագործվել, ծեծվել ու դեն շպրտվել,  որքաններն են խաբվել ու դավաճանվել մինչդեռ նրանք կրում էին իրենց մեջ  հոգիներ: 

    Բառերը շրջում են,նրանք մեզ չեն թողնի, նրանք ամենուր են, որովհետև  կորցրել են հոգիները ու թափառում են անզգացմունք ու անկիրք , անտարբեր ու անսեր ուրվակաների նման:  

Մաս երկրորդ : Վաղը:

     Չորս տարեկան Մարիամիկը փորձում է բռնել, մոմի դողացող լույսի հետևանքով առաջացած իր իսկ ստվերը, նա երբեք էլ չի բռնի, բայց նա դեռ չգիտի դրա մասին ու հիմա հոգնած քնում է, խոստանալով ինքն իրեն, որ կբռնի ստվերը վաղը:
Իսկ մինչ այդ , նույն այդ հոսանքազրկված շենքի բակում անհայտ ցեղից ծնված անանուն շունը վազում է իր իսկ պոչի հետևից ու արդեն պտտվում է քսանութերորդ պտույտը, բայց աղբանոցային դժվար կյանքից ձանձրացած, երկարաոտ կատուն շեղում է նրան, ու նա նետվում է կատվի հետևից, խոստանալով ինքն իրեն, որ կբռնի իր պոչը վաղը, չկռահելով, որ իր պոչը չափազանց կարճ է, և վազելով հասնում է կողքի բակ, որտեղ կարմիր վարդեր են ծաղկում ու ես ժպտերես նայում եմ նրանց, նկատելով իմ հայացքը նրանք չեն բացվում թանկացնելով իրենց և պատճառաբանելով , թե հիմա երեկո է ու արև չկա, ինչպիսի հիմարություն, ինձ համար կարելի էր անել բացառություն և բացվել առանց արևի, ես ընդհանրապես անտարբեր եմ ծաղիկներին , իսկ իրանց սիրեցի: Որոշում եմ գալ վաղը, ու մտքովս էլ չի անցնում, որ վաղը ես նրանց կմոռանամ:
    Բայց սիրահարներ Արամը ու Անահիտը չեն ցանկանում դեռ տուն գնալ, այլ սիրահարների այգու փոքրիկ լճակի մեջ փորձում են շոյել մեկը մյուսի պատկերը , բայց ջրին դիպչելուն պես պատկերները անհետանում են: Նրանք երբեք էլ չեն կարողանա շոյել իրենց արտացոլանքները ու չնայած նրանք դա լավ գիտեն որոշում են գալ վաղը ու նորից փորձել:
    Մենք բոլորս էլ սպասում էինք վաղվան, միշտ ենք սպասում վաղվան դնելով դրա մեջ այն ամենը ինչ չունենք այսօր:
   Իսկ այդ վաղը հմտորեն փախչում է մեզանից, ամեն անգամ փոխվելով այսօրվա: 

Մաս առաջին, դուբլ 2

       Ես էս ժամերին համարյա թե երբեք չեմ գրում , մտածում եմ, որ վաղ առավոտյան պետք է գրել դրա համար ինձ մոտ ամեն ինչ մտածված է ու կոկիկ, ու ես հազվադեպ եմ գրում առաջին դեմքով, ու դերանուններն էլ մեծատառով երբեք չեմ գրում. քավ լիցի:
   էս մի քանի օրը  կփորձեմ, սենց բաներ անել բլոգումս դավաճանելով իմ ամենակարևոր բլոկնոտին, որտեղ ես գրում եմ տարին մեկ կամ ավելի ուշ-ուշ: Մի օր ես կարդացի այն ուրիշի համար ու ահավոր էր, երբեք այլևս չեմ անի դա, իսկ էտ ուրիշն էլ հո հենց ընենց մարդ չեր: Մարդիկ մի գրեք ձեր հոգին ու առավել ևս մի տվեք , որ այն կարդան: Դրա համար ես ունեմ միայն ինձ հասկանալի կոդերը, որը ժամանակի ընթացքում մոռանում եմ, ու հիմար բան է ստացվում: Ես անտարբեր եմ հիշողությունների նկատմամբ և դա համարում եմ առավելություն, ես հաճախ եմ հիշում դեպքեր, բայց չեմ կարողանում վերհիշելիս զգալ գոնե ինչ-որ նմանատիպ զգացում ինչպիսին այդ դեպքի ժամանակ: Չեմ տխրում տխուր բաները հիշելիս ու ոչ էլ հուզվում եմ երջանիկ պահերը հիշելիս: Ու ես հազվադեպ եմ լինում անկեղծ, չնայած մյուս կողմից ես չեմ կարող հիշել գեթ մեկ դեպք երբ ես ստել եմ , անկեղծ լինելու տեղը ստել:
           Լավ մի քիչ կխոսենք այսօր, ուղղակի թե ինչպիսին եմ ես ու մի քիչ էլ հշողություններից և եթե հավես լինի մի քիչ էլ ձևերից , ու հետո կիջնեմ ու կփորձեմ մի քիչ զբոսնել հիմա դա ինձ օգտակար է ասում են, չնայած, որ քայլելը ավելի է դժվարացել :
 Ես անընդհատ հիշում եմ պարկետի հոտը.  հարազատ է: Ծամոնի նման ձգվող օրերը ու մենակությունը. սա էլ է շատ հարազատ: Սովորական: Մարդիկ մի օր միևնույնն է փախնում են դեպի իրենց սովորականը, դեպի այնտեղ ուր էմոցիաները հավասար են 0-ի : Անվանենք սա ելման կետ ... մտքերս գուցե կիսատ թվան, բայց դրանք այդպես էլ կան ավելի լավ է պատկերացնենք ահա այսպիսի դեպք՝. սուբյեկտը ունի այսինչ գումարը, և կարող է գնել այսինչ քանակությամբ այնինչ-ներից, որոնք թերևս նենց ոչինչ կբավարարեն իրեն, կամ էլ էտ եղած գումարը բռնի ու տա մենակ մի բանի, որը մեկ ֆունկցիա ունի, չնայած, որ իդելական է իր ամպլուայի մեջ: Եվ ուշադրություն հարց՝ որն է ճիշտ: Չգիտեմ, ու ասում եմ չէ, չեմ սիրում էս ժամերին գրել :
      Մինչ մյուս գրառումը, որը չի ուշանա : Եվ անվանենք այս շարքը պաֆսնի անվամբ՝ ՙ՛Ինքնաճանաչման ուլունքաշար՛՛
ինչու ուլունքաշար և ոչ թե օրինակ ՝ ուղի կամ սանդուղք, կամ լաբիրինթ, դե նախ այս բառը ինձ զավեշտալի է թվում և հետո , որովհետև դեռ ոչ մի մարդ չի հասել բացահայտման կամ երջանկության նախապես դրա ժամանման օրն իմանալով կամ պլանավորելով:

Օգտվելով առիթից ցանկանում եմ ողջունել...

Օգտվելով առիթից ցանկանում եմ ողջունել մարդկանց, ովքեր.....
 Մարդկանց, ովքեր զղջում են- որովհետև դա նշանակում է լինել պարպված:
...ովքեր ամաչում են - դա նշանակում է լինել ապակու մի կողմում:
...ովքեր չեն ամաչում- որովհետև գուցե նրանք վախենում են:
Մարդկանց, ովքեր էնքան շատ են վախենում սիրել՚՚....
մարդկանց, ովքեր փնտրում են ու մարդկանց ովքեր սպասում են, -որովհետև դա նշանակում է լինել միայնակ:
Մարդկանց, ովքեր սիրում են իրար, բայց միայնակ են սիրում , և մարդկանց, ովքեր չեն սիրում` բայց բոլորով- որովհետև դա նշանակում է չսովորել սիրվել:
Մարդկանց, ովքեր սովորում են բնությունը- որովհետև դա նշանակում է սիրել ամառը, անձրևոտ երեկոների համար:
Մարդկանց, ովքեր ուղղակի հավաքում են մանր կանաչ գնդիկներ փողոցից, և մարդկանց, ովքեր ունեն հետ գնալու ճանապարհ- բայց դա կոչվում է թուլություն:
Ցանկանում եմ ողջունել մարդկանց, ովքեր ատում են ու սարսափելի նախանձում, որովհետև դա կոչվում է անելանելիություն:
Մարդկանց, ովքեր չեն մոռանում, ովքեր էլի են ուզում կամ ուղղակի դեռ ուզում են-որովհետև նրանք չեն մոռացել երազել:
Մարդկանց, ովքեր երազելուց չարացել են ու չարանալուց, էլ չեն երազել ու մոռացել են :
..ովքեր որոշել են, ովքեր մտածում են, մարդկանց, ովքեր դատարկվել են դրա համար հիասթափվել են դրա համար լցվել են , դրա համար մտածել են ու հոգնել, դրա համար պարպվել են- որովհետև դա կոչվում է վազել ինքդ քո հետևից:
 Ցանկանում եմ ողջունել մարդկանց, ովքեր խեղդվում են նեղվածությունից, որ քորում է կոկորդը -որովյետև դա նշանակում է, որ նրանք ուղղակի չգիտեն..
Մարդկանց, ովքեր հավասարել են իրենց ու  իրենց աշխարհը-որովհետև դա կնշանակեր լինել երջանիկ:

Օգտվելով առիթից, ցանկանում եմ մաղթել այն ամենը ինչ կախված չէ իրենցից:

...սեր

Սերը սկզբում լույսից  ծնված սիրով սնված ու սահմանված

Անսահաման ծով է ու լիճ

- Իսկ հետո  կանաչ քաշող ճահիճ

Ճերմակ իմ մաշկը ու իմ մահիճը

- Կիրք ու տարփանք բայց դարձել են իմ դահիճը

Իմ պարտությունն ու իմ ճահիճը

             

Իսկ ինձ պետք է  սեր, պտույտ ու թռիչք

- Երկու պոռնիկ ու խմիչք

- Ինձ պետք է որ երկինքը լինի արահետ

Ու ես թռչեմ ոչ թե զբոսնեմ

Ու ես թռչեմ առհավետ

- Անուրջ պատրանք է

Անլուրջ խաբկանք է

               

- Իսկ ինձ համար երազանք է

Զբոսանքը ճախրանք է

Երկինքը արահետ

Ու  ես պետք է թռչեմ,

Որ ես ապրեմ առհավետ...

Առռռռնական Առռռռտաշը

-Ինչի հետեևանքով է երկրորդային փաթույթում ինդուկցվում էլեկտրաշարժ ուժ…???

 Հիմա սա ինձ համար հնչում էր ավելի վերացական քան սեր ասվածը…

Եվ ես որոշեցի ականջակալներս դնեմ ականջներս, որ å³ßïå³Ýí»Ù ուլտրաձայնի նման լսելիքը սղոցող ճիչերից:

  Վերոհիշյալ հրեշավոր հարցը ուղղված էր գրատախտակի մոտ կանգնած առնական Արտաշին, որը լսելով հարցը չգիտես զարմանքից, թե սարսափից փախուստի պատրաստվող Ñݹϳհավի նման փքվել էր, լարվել ,դեմքÇÝ ¿É հայտնվել էր իրեն այդքան հատուկ կատարյալ անհեթեթ ժպիտÁ,  իսկ աչքերը,áñ ÝÙ³Ý ¿ÇÝ Ù³ï³ÕÇ ë»Õ³ÝÇó Ù³½³åáõñÍ »Õ³Í ·³é³Ý ³ãù»ñÇ, հառել էր դեպի անհայտություն. Միայն թե պատասխանի,ես պատրաստ եմ նրան

Կիկի թութակը

            ÜáÛ»Ùµ»ñ ³ÙëÇÝ, »ñµ óñï»ñÁ íñ³ »Ý ѳëÝáõÙ, Ù»ñ ³½·Ç ÙÇ ½·³ÉÇ Ù³ë ãíáõÙ ¿ ³ñï»ñÏñÛ³ µ³ñ»Ï³ÙÝ»ñÇ Ùáï` ÓÙ»é»Éáõ:

            Ø»ñ ѳë³ñ³ÏáõÃÛ³Ý ³Û¹ Ù³ëÁ ÑÇÙݳϳÝáõ٠ϳ½ÙáõÙ ¿ Çñ»Ýó ³ÕçÇÏÝ»ñÇÝ Ñ³çáÕáõÃÛ³Ùµ ³Ùáõëݳóñ³Í ½áù³ÝãÝ»ñÁ, ¨ ÝÙ³Ý µ³ËïÇ ³ñųݳó³Í ³ÕçÇÏÝ»ñÇ ëÏ»ëáõñÝ»ñÁ: ì»ñçÇÝÝ»ñÇó ¿ñ ïÇÏÇÝ Ä³ëÙ»ÝÁ, áñÁ ãÝ³Û³Í µ³ó³Ï³Û»Éáõ ¿ñ »ñÏñÇó Áݹ³Ù»ÝÁ 4 ³ÙÇë, µÝ³Ï³ñ³ÝÁ íëï³Ñ»ó Ù»½, áñáíÑ»ï¨ ³ÛÝï»Õ Çñ áÕç ÏÛ³ÝùÇ Ñ³ñëïáõÃÛáõÝÝ ¿ñ` ³Ñé»ÉÇ ù³Ý³ÏáõÃÛ³Ùµ µáõÛë»ñ áõ ͳÕÇÏÝ»ñ ¨, ÇѳñÏ», 15 ëÙ-³Ýáó ÎÇÏÇ ÃáõóÏÁ, áñÁ Ñ»Ýó ëϽµÇó ÇÝÓ ¹áõñ ã»Ï³í:

            îÇÏÇÝ Ä³ëÙ»ÝÁ ³ÛÝ Ï³Ý³ÝóÇó ¿ñ, áñáÝù ãÝ³Û³Í Ù»Ý³Ï ¿ÇÝ ³åñáõÙ, »ñµ»ù Ù»Ý³Ï ã¿ÇÝ ÁÝÃñáõÙ, ËáѳÝáó³ÛÇÝ Ñ»éáõëï³ßááõÝ»ñÇó ù³Õ³Í µ³Õ³¹ñ³ïáÙë»ñÁ ÷á÷áË»Éáí` ëï³ÝáõÙ ³ÛÝåÇëÇ áõï»ëï, áõñ ÙdzÛÝ ÁÝÃñÇùÇ Ññ³íÇñí³Í ѳñ¨³Ý»ñÝ »Ý å³Ï³ëáõÙ, ݳ ³ÛÝ Ï³Ý³ÝóÇó ¿ñ, áõÙ å³Ûáõë³ÏÁ ÙÇßï ç»Ùáí  ÏáÝý»ïÝ»ñ ϳ ¨ áí ÙÇßï  »ñÃáõÕ³ÛÇÝÁ  ϳݷݻóÝ»Éáõó Ñ»ïá  í³½áõÙ ¿  Ýñ³ Ñ»ï¨Çó ÍÇͳջÉÇ  ß³ñÅáõÙÝ»ñáí,  ѳëÝ»Éáí  Ý»ñáÕ³ÙÇï ÅåïáõÙ` µ³ó»Éáí Ùáõ·  í³ñ¹³·áõÛÝ  ßñÃÝ»ñÏÇ Ñ»ïù»ñáí   ³ï³ÙÝ»ñÁ: ²Û¹åÇëÇÝ ¿ ïÇÏÇÝ Ä³ëÙ»ÝÁ Çñ »ñÏáõ  ³Ùëí³  Ãáß³ÏÇ  ³ñÅáÕáõÃÛ³Ùµ ÏáßÇÏÝ»ñáí ¨ Çñ 20 ï³ñí³  ÏÇë³Ùáõßï³Ïáí, ÇëÏ  µÝ³Ï³ñ³ÝÁ, áñÁ  »ñϳñ ï³ñÇÝ»ñ ÙdzÛÝ³Ï ÙݳÉáí ³Û¹ ÏÝáç Ñ»ï, ÝÙ³Ýí»É ¿ñ Ýñ³Ý, Ù»½ ¹ÇÙ³íáñ»ó  Ãßݳٳµ³ñ: ²ÛÝ ³Ù»ÝÁ, ÇÝãÁ å»ïù ¿  ç³ñ¹í»ñ ¨ ÷ã³Ý³ñ, áñáß»ó Ñ»Ýó ³Û¹ Å³Ù³Ý³Ï ç³ñ¹í»ñ ¨ ÷ã³Ý³ñ, ͳÕÇÏÝ»ñÇ ï»ñ¨Ý»ñÁ óñïÇó ëÏë»É ¿ÇÝ ¹»ÕÝ»É, ÇëÏ   ÎÇÏÇÇ  Ùáï  ëÏë»É ¿ÇÝ Ï³ñáï³ËïÇ Ýáå³Ý»ñÁ: âáñë  ³ÙÇëÁ ³Ýó³í  µáõÛë»ñÁ ÷ñÏ»Éáõ  ÷áñÓ»ñáí, ³åëï³ÙµáÕ µÝ³Ï³ñ³ÝÇ  ¨ ÎÇÏÇÇ  ÁÝÏ׳ËïÇ ½»ÕáõÙÝ»ñÇ ¹»Ù å³Ûù³ñ»Éáí:

Èëí»ó  ¹é³Ý ½³Ý·Á,áñÁ

ասենք թե խոկու..

Ձմեռ է: Գիշեր:
Մոխրագույն սառույցից սառնություն է փչում:
Մինչ ես ծաղրում եմ անտաղանդ հիմարին
Ով սահում է ու անընդհատ ընկանում
Արևը ու ձմեռը դաշինք են կնքում, որ առավոտը սառույցին թաաաանկ ծախեն...
     
Ձմեռ է: Առավոտ:
Կկոցում եմ աչքերս շքեղությամբ փայլող
արդեն ջերմացնող սառույցից: ՈՒզում եմ դիպչել
Ճայթող ճթխությամբ ճչացող իմ կուուււռք սառույցը
բայց ես չմուշկներ չունեմ. գուցե առայժմ,
բայց ես հիմար չեմ գիշեր է գալու, բայց հետո առավոտ...

Ազգայնամիտված փոստեր

Դիցուկ դիտարկում ենք միջին վիճակագրական հայկական օջախ: Եվ փորձում ենք ըստ արտաքին և ներքին գործոնների պարզել խաղաղության աստիճանը տանը: Եվ այսպես առաջին գործոն ` պատին հենված գերանդի. Առաջին հայացքից այն խոտ հնձելու համար է, սակայն այն ազդարարում է տանը տղամարդու ներկայության մասին` չկա գերանդի չկա տղամարդ: Արտաքին գործոնների ցանկը համալրում է երդիկից դուրս եկող ծուխը, այն պետք է լինի բաց մոխրագույն գույնի և դուրս գա հավասարաչափ, սա խոսում է այն մասին, որ հարսը ժամանակին արթնացել է և բարեհաջող վառել է թոնիրը: Շեմքին դրած ոտնամաները նույն ինքը այդ շրջանում լայն տարածված և նորաձև տրեխները, ունեին նախանձելի համառությամբ ցեխոտվելու սովորություն և այդ է պատճառը, որ...

մեղքերից

 Բայց մեղքերը սկզբում մտքեր էին,որ սնվեցին ուրիշների չարությունից ու քո թուլությունից, ուրիշների առավելությունից ու քո նախանձից, ուրիշների նախանձից ու քո անկամությունից:
 Իսկ մտքերը հենց սկզբից էլ մեղքեր էին, որովհետև քո գրգռված ուղեղը ու նրա համար նեղ գանգատուփը թաքցրել էին նրանց բոլոր սերերից, որոնք որ կային:

 Ինձ օտար չի մենակությունը ու ես սիրում եմ էն ամենը, ինչ մնում է մենակության ընթացքում և այն ամենը ինչ որ է, ստեղծում են ապակյա նարդվաններ երկինք բարձրացողներիս համար, որովհետև մեզանից և ոչ մեկ չի սովորի թռչել:
 Բայց մեղքերը, որ մտքեր են խարխլում են դրանք, ու հավաքելով էն ինչ մնացել է մեզնից ու էն ինչ երբևէ արել ենք մենք սպիտակ, մենակության ընթացքում բզկտում ենք մանր թելերի պարան հյուսելով երկինք մագլցողներիս համար. բայց պարանի համար կառչելու տեղ էր պետք:

3 ֆանտաստիկ միտք փող վաստակելու համար

   Անկախ մեր մասնագիտությունից վստահ եմ` անխտիր բոլորին ծանոթ է էնեգիայի պահապանման օրենքը. էներգիան ոչ մի տեղից չի առաջանում ու ոչ մի տեղ չի կորչում այլ մի ձևից փոխակերպվում է մեկ այլ ձևի: Այս օրենքի յուրահատկությունը կայանում է նրանում, որ այն տարածվում է մեզ հայտնի ու մեզ շրջապատող գրեթե ամեն ինչի վրա: Ինչ է էներգիան. այն ուժ է, ինչ է ուժը. այն փող է և հետևաբար էներգիայի պահպանման օրենքը տարածվում է նաև փողի վրա և մեզնից յուրաքանչյուրը պոտենցիալ փողատեր է: Սա իմ թիվ 1 ֆանտաստիկ միտքն է փող վաստակելու ճանապարհին... նու հա մի փոքր նման է էներգաիայի պահպանման օրենքին, բայց խոսքը դրա մասին չէ... Իսկ փողատիրության պարամետրերը բաժանվում են իրենց հերթին երեք խմբի`

Ձյուն կամ ձմեռ կամ չլսված մի հեքիաթ...

Մի քանի գիշերների ու ցերեկների մեջ խտացած ու կուտակված ձմեռը,մաաանր մանր  շաղ է տալիս իրեն, ու ով գիտի թե ինչ հետին մտքով: Իսկ ձյունը, որը դեռ տաք էր , հիմար խաղերից ու հեքիաթ ձևանալուց հոգնած սպասում էր թե երբ են իրեն հարցնելու, որ նա էլ պատմի բաներ որ մենք իսկապես չը-գի-տենք... բայց ոչ ոք չկամեցավ թեկուզ մի 10 րոպեով գժվի ու ձյան հետ խոսա..ու ձյունը էտ օրվանից ամեն ինչ սկսեց հիշել, բայց հիշում էր չարացած ու հիշում էր հեգնանքով...
Ու հիշում էր մինչև հալվելը իմ ու քո ու բոլորի քայլերը, ոտնահետքերը ու բոլոր դուրս պրծած խոսքերը և սառն էր դարձել ձյունը այդուհետ,հալվում էր, թրջում ու երես էր թեքում, գետնին էր գցում ու չէր ամաչում: Եվ էլի չհասկացան, չլսեցին , հիացան ու հեքիաթացրին : Իսկ նա գուցե ուզում էր մեզ պատմել մի իսկական հեքիաթ, բայց նա կոտրված երազի պես սառեց ու էլ երբեք չը-խո-սեց...այն ինչ ընդամենը գժվել էր պետք...խոսել էր պետք..այն ինչ հեքիաթը շուտ տեսնել էր պետք..

գրի առնված երազների շարքից

Ուշքի եկա քիթս սղոցող գարշահոտից:Շուրջս խավար է,բայց ես երևում եմ,նայում եմ վերև էստեղ էլ բան չկա:Սև է:Հա հաստատ արկղի մեջ եմ, դրանք փակել են ինձ երևի,էստեղից պետքա դուրս գալ .ինձ դես ու դեն եմ նետում ..ոտքս  սողաց ինչ-որ լպրծուն բանի վրա,արյուն էր.հայտնվեցի գետնին,մեջքս եմ վնասել,ցավում ա:Շրջվեցի ու. կաղամբի նման ա,բայց էսքան մեծ չափսերի չի լինում հետո գույնն էլ էն չի կամ որտեղից ա էս գարշահոտը,

-էրեխեք ասեք չեմ պատժի,ասեք ով ա արել

Ճչում է սպիտակ խալաթով ձախ աչքը նյարդային կծկումների պատճառով անընդհատ թարթող դաստիարակը:

Քիթս փակեցի ձեռքով ,հոտը սողալով մարմնովս, կուլ տալով օծանելիքիս հոտը ծորաց ներսս..սա ուղեղի ա նման..երևի մարդու,անասունի ուղեղը սպիտակ ա,որ եփում ես հետո էլ կիլոգրամի գինը շուկայում քանի գնում թանկանում ա..չէ մարդու ուղեղ ա ձեռքս դանդաղ սահեցնում եմ ներս տաք է ու փափուկ ,խելագարություն է. որձկացի հետ քաշվեցի մատներիս արանքում, եղունգներիս տակ մնացին մի քանի գնդիկներ արյունոտ մսից..ելք չկա ներս եմ խցկվում: 

Երբ պետք է սպասել:

Մատնված շարժասանդուղքի,իր ուղղության մեջ վստահ, ընթացքին իջա  մետրո: Խոնավ, անհյուրընկալ օդը աստիճանաբար կուլ է տալիս ինձ: Դեմքս, որն արտահայտում էր նույնքան էմոցիա և էներգիա որքան այս սառը պատերը. այլանդակվեց տագնապի ստվերով, երբ լսելի դարձան սպասված գնացքի դռների բացվելը ու մարդկանց հոսքի շտապ քայլերը:                   Ինքնաքննադատման երդվյալ մերժող լինելով ես խույս կտամ իմ բացահայտ ծիծաղելի և ողբերգական, հեռացող գնացքի հետապնդման բոլոր մանրամասնություններից: 

Կրած անհաջողությունից ու վատ տրամադրությունից թաքնվելով շարֆիս մեջ, մտածեցի ահա թե ինչ`. որ երբ ինչ-որ դուռ փակվում է հենց քթիդ առջև դու չծախսելով ժամանակ ափսոսելու, վհատվելու ու հուսախաբության ջրերում քեզ խեղդելու վրա, պետք է արագ շրջվես ու գտնես այն դուռը, որը բաց է ու գնաս դեպի այն: Իմ այս` ըստ իս անհերքելի ճշմարտությունը որոշեցի կիրառել պրակտիկորեն,ու մտածեցի, որ ես հիմա պետք է շրջվեմ գնամ ու գնացքը նստեմ հակառակ կողմից իջնելով առաջին իսկ կայարանում իսկ հաջողությունը ինքը կգա ինձ մոտ: Եթե մի պահ խախտել մեր համար նախատեսված ճակատագրի սցենարը, ամեն ինչ կլինի ավելի լավ քան կարելի է մտածել, ամեն ինչ կլինի ԱՅԼ ԿԵՐՊ: Մինչ ես` նեղացած ու հոգեպես խոցված լինելով ինձ չսպասած գնացքից, մտածում էի, թե ինչպես խորամանկել սեփական ճակատագիրը ու անել մի բան ԱՅԼ ԿԵՐՊ, հաջորդ գնացքը եկավ ու այս մտքերը, որ դեմքիս նկարել էին մեծ մտածողի ծանր փիլիսոփայական կերպար ջնջվեցին իրենց հետևից թողնելով դառը հեգնանքի գծուծ քմծիծաղ:  


                                                                                          Արմինե Ճաղարյան

Մորտ Լուցոն

Ցանկացած լուցկու հատիկ ազատ է իր ընտրության մեջ, բայց և անազատ է ընտրության բացակայության պատճառով: Թերևս սա և բազմաթիվ նմանատիպ պարադոքսները ստիպում են անթերի միանման ճակատագրեր ունեցող լուցկու հատիկներին իրար մոտ մնալ ու երբեք, երբեք չհեռանալ տուփից.. երբեք.. թեպետ իսկ ինչու ոչ, գեթ մեկ անգամ Լյուսիի բարակ մեջքի կորությունից խենթանալու անհրաժեշտությունից դրդված կարելի է: Լուցկին սոցիալական էակ է և ունի ազատ կամքի իրավունք...